Het Gansje

Foto: TheOtherKev (Pixebay)

Dit is geen vrolijk verhaaltje. De natuur vertelt nou eenmaal niet alleen altijd vrolijke verhaaltjes.

Het begon ermee dat ik per ongeluk een gezinnetje grauwe ganzen verraste dat aan het foerageren was op het gras van een dijk. De acht pulletjes waren nog klein, hoogstens twee weken oud. Het hele gezin haastte zich naar het water, want dat doen watervogels als ze zich onveilig voelen. Maar ze moesten eerst nog wel voorbij  de  stenige beschoeiing onder aan de dijk. De ouders liepen daar moeiteloos overheen, maar de kleintjes moesten zich door de nauwe openingen tussen de stenen zien te  wurmen. Intussen gakten de verhitte ouders vanaf het water instructies. Terwijl sommige pulletjes zich bij hen voegden, probeerden andere zich juist voor mij te verbergen en kwamen pas tevoorschijn toen ik wegliep. Na een tijdje zwom het hele gezin weg.

Maar toen  maakte zich nog een gansje los van de stenen en zwom haastig het water op. Het gezin was echter al zo ver weg dat hij ze niet meer kon zien. Het pulletje schoot gedesoriënteerd alle kanten uit. Waar ze vandaan kwamen weet ik niet, maar opeens zweefden er   drie zilvermeeuwen boven het gansje, waardoor het nog meer in paniek raakte. De meeuwen begonnen duikvluchten uit te voeren, die het gansje aanvankelijk wist te ontwijken door onder water te duiken, maar de meeuwen namen de tijd, coördineerden hun duikvluchten, waardoor het gansje nauwelijks kans kreeg om op adem te komen. Eén van de zilvermeeuwen raakte het uitgeputte pulletje met zijn snavel. Het leek maar een tikje, maar voor het gansje was het waarschijnlijk een forse dreun, want hij bleef versuft op het water liggen.

Ik zat me te verbijten, want als ik ze niet had verstoord, was het beestje nog bij zijn ouders en broertjes en zusjes geweest. De zilvermeeuw kwam terug,  greep het gansje, sleurde het de lucht in, de snavel om het halsje van zijn slachtoffertje geklemd, landde op het water en toen was het heel snel voorbij. Even zat het pulletje met kop en hals in de keel van de meeuw, daarna waren alleen de pootjes nog zichtbaar en na nog wat slikbewegingen was hij verdwenen. De zilvermeeuw vloog tevreden weg, over de nietsvermoedende ganzenouders heen, waarschijnlijk naar zijn eigen hongerige jongen.

Nee, een vrolijk verhaaltje is het niet. Wel één van de basisprincipes in de natuur.